We zijn allen onlosmakelijk gebonden aan ons eigen, subjectieve perspectief. Letterlijk, omdat we maximaal twee ogen hebben die ons samen één mentaal beeld presenteren, maar ook figuurlijk, in onze waarneming van de wereld, het leven en elkaar. En omdat we biologisch beperkt zijn tot dat ene perspectief is het moeilijk het bestaan van het principe van een veelheid aan perspectieven te erkennen.
Want ze zijn er wel. We zien het allemaal anders, compleet of net een beetje. En al mogen die perspectieven en bijbehorende theorieën beoordeeld worden op waarschijnlijkheid, mate van onderbouwing en gesteldheid van degene die ‘m heeft, het bestaansrecht mag ze nooit ontnomen worden. En door te erkennen kunnen we verplaatsen, inleven en begrijpen. Zodat we, wanneer wederom geconfronteerd met botsende visies, empathischer en met meer compassie handelen.
Optisch Instrument No.1 is een pinhole-camera met veertien pinholes, verdeeld over een halfronde voorzijde. Bij het maken van een foto worden zo veertien perspectieven vastgelegd, op één foto. Plekken, mensen en dingen, die op al die manieren, op exact dat moment, samen bestonden. Voor meer foto's klik je hier.
Optisch Instrument No.2 is als een verrekijker voor perspectieven: met zes lenzen wordt het mogelijk de wereld, 'live', te bekijken vanuit een veelheid aan perspectieven. Een alternatieve manier van waarnemen: breder dan normaliter, maar ook verwarrender, chaotischer. Kijken door Optisch Instrument No.2 illustreert de waarde van het waarnemen van verschillende perspectieven, maar benadrukt ook de verwarring die daarmee komt.
